Deze "Rolmo's Roots Rock" is er gewoonlijk eentje voor collega Vanessa maar omdat de drukte van de kalender enigszins geluwd is en ze nog maar pas een Johnny Cash injectie kreeg in "CC Palethe" mocht ze nu even afkicken van rock 'n roll en aanverwanten. Het is alweer de 9de keer dat "Peter Wetsels" hier in "GC Tentakel" zijn "Rolmo's Roots Rock" komt te organiseren en is dus zo eentje verwijdert van een jubileum editie.

Op deze zaterdag staat Zonhoven weer in het middelpunt van de Cats & Kitties en zijn we er reeds vroeg bij want om 13.30h gaan ze er hier mee van start. Klokslag 13.00h gaan de deuren open en is het meteen al de beurt aan spinner DJ Pebbles om de juiste sfeer te creëren. In het gezelschap van een omvangrijke delegatie van Hookrock startte die event bij ons onder een bijzonder alcoholisch gesternte, una mas ;-). Nog net even tijd om langs de obligate "retro market" te slenteren en zo de totale sfeer op te snuiven van dit "Rolmo's Roots Rock" festival. Alles picobello geregeld door de Peter en zijn wel indrukwekkend team en zo stonden we in de grote zaal dan klaar voor het betere werk in dit genre, want over deze prachtige en veelzijdige affiche kon niemand nog iets aan bedingen.

On the maintstage is het rond 13.30h verzamelen geblazen voor de "Slick Beavers". Deze vette kuiven brengen naar eigen zeggen damn good rockabilly. Hun habitat ligt in de druivenstreek en meer bepaald in Overijse en Hoeilaart en deze groep bestaat uit Bart, Wim, Dirk en Lucien. Ze rijpten reeds vele zoete zomers ginds in Vlaams-Brabant en zakten dus naar Limburg af om deze 9de editie van "Rolmo's Roots Rock" te openen.

Hun inspiratie haalden ze bij het toenmalige "Sun Records" van Sam Phillips en zo belande we uiteraard midden in de fifties en brengen die van "Slick Beavers" Memphis een beetje dichterbij. Na hun muzikale intro kregen we al meteen een dosis vette rock 'n roll alvorens ze overschakelden naar some fine country music in de vorm van Wayne Walker's "All I Can Do Is Cry". Hell Yeah! Bij de eerste tonen van Chuck's "Nadine" zette de aanwezige Kittie met dezelfde naam onmiddellijk een stapje voorwaarts en werd het meteen strollin' time. Toch ook even bij vermelden dat deze versie van de "Slick Beavers" bij ons bijzonder hoog stond aangeschreven.

Veelzijdig zijn ze wel deze "Slick Beavers" met een set die ons wel kon bekoren en waarbij we met het nummer "What Would Elvis Do" zelfs met enige verbeelding een stukje klezmer in verwerkt hoorden. Bedankt ook aan de heerschappen om de "Sniffers" nog eens van onder het stof te gaan halen met "UFO" al blijven de WB-rifjes toch nog steeds uniek. Knappe set al mocht diene van de "PA" wel al eens wakker worden. Drinkin' wine spoodee oo dee, of toch maar bij een Cristalleke blijven.

Tijdens de change-over toch ook eens vlug gaan luisteren naar "DJ Pebbles" waar we meteen kwamen vast te stellen dat papa Fred en mama Wilma deze blonde furie met het juiste DNA hadden bezegeld. Fijne rock 'n roll afwisselend met Rockabilly galmde uit de boxen. Niet zo verwonderlijk want "DJ Pebbles" is uiteraard ook de frontvrouw bij "Crystal & Runnin' Wild".

Mij kon ze meteen bekoren met een selectie fijne van aanstekelijke popcorn, so let's make love with two...Met tegenzin verliet ik de "Ballroom" richting hoofdpodium met in mijn hoofd de rhythm 'n blues floorfiller "I've Got A Feeling" van Baby Washington. Grrrrr...

Geen rootsfest zonder Cash en dat krijgen we nu met de uit Minneapolis afkomstige formatie "The Church of Cash". Deze Cash volgelingen bestaat uit Jay Ernest, Jonathon TeBeest ,"The Bronco" Albert Perez en Eric Struve. Jay Ernest richtte in het zonnige Honolulu in 2010 deze "Church of Cash" op. Met een griezelige greep uit de catalogus van de "Man in Black" en vele jaren ervaring in de Verenigde Staten, Europa en Azië, is Jay teruggekeerd naar zijn huis in Minnesota om het evangelie van Johnny Cash te verspreiden, een van 's werelds belangrijkste en duurzame songwriters. "The Church of Cash" zweert trouw aan de muziek van Johnny Cash en de diepe baritonstem van zanger Jay zingt alsof hij het DNA bezit van Johnny. "The Church of Cash" is een tributeband met het uitdrukkelijke doel de onuitwisbare erfenis van Johnny Cash te eren.

Meteen ons verdict!...Dit was het, dit is een onvervalste tribute aan de "Man in Black" zoals het hoort. Diezelfde baritone stem, diezelfde moves, diezelfde inleving. Al meteen vanaf "Walk The Line" waren we het hier unaniem het over eens, dit was Johnny Cash pur sang. Even twijfelde ik nog of he twel echte Amerikaantjes waren maar na een bevestiging van Peter en hun roadie wist ik dat ze zo maandag terug de vlieger op moesten richting Minneapolis...als er geen staking is.

We kregen met deze "The Church of Cash" ook zo goed als het ganse arsenaal hits te verwerken van "Get Rhyhtm" over "Hey Porter" tot het ambiance brengende "Jackson". Met "Orange Blossom Special" kregen we tot verbazing toe zelfs een Jat Ernest die bijzonder goed uit de voeten kon met een duo van harmonica's. Of we een slow nummer of een up tempo nummers wilden...up tempo graag en dus kregen we nog "Ring Of Fire", "Cocaine Blues" en "Folsom Prison". Met "Ghost Riders in the Sky" moesten we helaas afscheid nemen van deze uitstekende ode aan Johnny Cash. Bedankt Jay en ook nog "The Bronco" op Tele. Eat this motherf*ckers 'cause we all love Cash!

Tijd om tijdens de 30 mintuen aan relatieve rust een babbel te slaan met het zo goed als steeds aanwezige lieve roots-echtpaar waarbij de film camera steeds in aanslag ligt...toch als ze niet ergens in de bergen van Zwisterland vertoefen. Voor mezelf ook een toevlucht om de steeds maar toenemende pintjes bij de "Hookrock" familie te ontvluchten ;-)

Met "The Supersonics" bevinden we ons bij onze noorderburen. Ze brengen een mix van rock 'n roll, americana, rhythm 'n blues, rockabilly en country met als blikvanger niets dan originals. Vorig jaar brachten ze hun album "Close To You" (album report) uit wat hun al meteen bracht tot op "Sjock". Deze supersonische rockers bestaan uit Pascal Snijders, Jeroen van Delden, John Hofmans en John Rietberg en werden in space gevormd in 2016 met als stelplaats het zuiden van Holland. Naast hun gekende mix krijgen we ook een snuifje rauwe en stevige 60-ties garage rock. De Telecaster en Gretsch gitaar passen perfect bij elkaar en ze gooien samen een uniek geluid in.

Hun tweede album zit in de pipeline en dus mogen we ook daaruit werk gaan verwachten. Openers zijn onder meer "Earned My Right To Be Hated", "Bad Habits" en "Travel The Road" en daarmee bevinden we ons uiteraard bij debuutplaat "Close To You". Ook het andere werk uit dit album krijgen we te horen en wat me meteen opvalt is dat het toch wel veelzijdige album nu enigszins volledig het rockabilly DNA komt te bevatten.

"The Juice Ain't Worth The Squeeze" of "No Place Left To Crawl" brengen daar helaas geen verandering in. Feilloos gebracht zonder meer maar die eerlijke en heerlijke omschakelingen op "Close To You" mis ik eerlijk gezegd een beetje. Veelal toch ook aangename converstaties tussen een Tele en een Gretsch. Na hun "Cajun Alligator Stomp " gaat het in zeven haasten terug richting "Ballroom". Be different!

Rond 18.00 start "DJ Big H Jamboree" deze "Rolmo's Roots Rock" in de "Ballroom" met zijn bijdrage om de danslustigen de beentjes te laten strekken. Op het hoofdpodium is het de beurt aan "Moonshine Reunion" voor hun mix van country en rock 'n roll.Met reeds drie album op hun conto hebben blijven deze kempische haantjes immens populair. Met hun debuutalbum uit 2006 "Sex Trucks & Rock and Roll" scheren ze nog steeds hoge toppen. In 2011 brachten ze het album "Tired of Drivin'" uit, een album met als producer niemand minder dan Jimmy Sutton. Een jaartje later volgde "On The Run" en ze beloofde dat er ook een nieuw album zit aan te komen. Deze vereniging van illegaal gestookte alcohol kenners bestaat uit Clark Kenis, Johan Debrabander, Joris Govers en Tom Beardslee en zagen we eerder dit jaar nog aan het werk in de '"Missy Sippy" te Gent (concert report).

"Grip On Reality" is een standard van deze "Moonshine Reunion" en meteen ook de aanzet voor een portie ambiance. Clark & Co zijn sinds hun ontstaan graag geziene gasten en weten meteen ook hun aanstekelijk sound moeiteloos over te brengen op de aanwezigen. Nummers als "Tired of Drivin" en "Enough is Enough" blijven aangenaam om luisteren en zetten de beentjes al vlug in beweging.

Maar alle gekheid op een stokje, genoeg is genoeg en wanneer mogen we nu eindelijk het nieuwe album gaan verwachten? In een babbel achteraf met die bassist sympa leerde ik dat alles is gemasterd en het nog wachten is op de vlucht uit Barcelona :-). "I'm On Fire" brengen ze ook nog maar dat zijn we hier met z'n allen al een poosje door deze fine, fine en finest sound van "Moonshine Reunion" en hun Belg uit het Amerikaanse Ohio aan de "Steel guitar". Diene van de "PA" bleek blijkbaar terug ingedommeld, al moesten we lachen met iemands z'n opmerking van...vroeger op de jukebox in het café klonk dit ook zo :-)

We begaven ons maar meteen uit de zaal en dat kwam niet door de alcoholische verdamping maar gewoon omdat in het "Casino" er begonnen was met "Sebi Lee". Sebastien Meyer aka "Sebi Lee" komt uit het "Brussels Hoofdstedelijk Gewest" en is al jaren een certitude op rock 'n roll feestjes. Hij verstevigd sinds een tijdje ook de formatie "Shotgun Sally". "Sebi Lee" speelt piano en zingt op een manier die je onbewust doet denken aan Jerry Lee Lewis.

Hij vertolkt, naast zijn al even knallende eigen composities, de grote sterren van de jaren '40, '50 en '60 op zijn eigen manier en begeleide al namen als Mike Sanchez, Renaud Patigny en Axel Zwingenberger om er maar een paar te noemen. De croupiers zaten in deze beginfase nog wat zonder werk daar sommigen nog de barrière moesten overwinnen om in het openbaar te beginnen gokken. Sebi Lee die was ready, willin' and able en begon nu eens niet aan de black & white keys maar aan een sixstring. Altijd rock 'n roll met deine Brusseleir.

Rond 19.30 verplaatsen we ons gewillig terug richting hoofdpodium voor "Uncle Bard & The Dirty Bastard"s. Deze "Punk Tifosi" komen uit het land van "La Mama" en worden algemeen beschouwd als de eerste Folk & Rock band in Italië. Guido Domingo, Lorenzo Testa, Luca Crespi, Silvano Ancellotti, Luca Terlizzi en uiteraard Uncle Bard brengen een mix van Irish Folk Rock en Celtic Punk en zullen je meer dan waarschijnlijk doen denken aan als "The Dropkick Murphy's", "Flogging Molly" en "The Pogues" maar blijven zichzelf uiteraard trouw als 6 dirty bastards.

Tijdens de soundcheck kwam ik al met regelmaat omhoog te wippen op de box door de doordringende bas en wat we achter het gordijn al konden waarnemen was meteen veelbelovend. Dit zou meteen ook een ommekeer worden op deze "Rolmo's Roots Rock". Niet dat ze daar achter het rode gordijn al aan de Gusiness zaten maar hun Celtic Punk-Folk klonk meteen aanstekelijk genoeg om al meteen naar de toog toe te lopen.

Openen deden ze met "The Ferryman", en ja, iedereen was meteen mee. Een schoolvoorbeeld hier in Zonhoven was dat je ook plezier kon maken zonder dat je dronken hoeft te zijn, alhoewel? Zes "Dirty Bastards" die geen seconde stil konden blijven. Hun instrumentarium bestond uit een mandoline, een akoestische gitaar, een holy body gitaar, een basgitaar, een drum en een houten dwarsfluit. Ronny "Hookrock" merkte ook op dat er nog wel wat andere fluiten aanwezig waren en dus vermelden we ook de "Tinwhistle" en de "Low Wisthle" aka Fijferfluit, een blaasinstrument dat vroeger uit blik of aluminium werd vervaardigd en typisch is bij de Celtic en Schotse folkmuziek.

Het hoogtepunt bleef maar stijgen zeker wanneer nonkel Bard en zijn mottige bastaarden er meezingers als "The Wild Rover" begonnen tussen te werpen. Meteen ook een goede zet van Rolmo Peter om deze Celtic Warriors een eerste keer naar België te willen halen en zo voelden ook wij ons too old to stop now. De ambiance is en blijft een vast gegeven bij deze band die zich ook zo kwamen in te leven in de fun bij de aanwezigen die zich moeiteloos lieten meeslepen op deze drinkin' songs.

In eerste instantie was hun set een beetje te kort uitgestippeld hier op deze "Rolmo's Roots Rock" maar daar kwamen ze al vlug een mouw aan te passen. Hyper ambi was het gevolg bij met brengen van de Ierse traditional "Whiskey in the Jar". Allée nog eentje toe? en dat werd dan hun lijflied "Up The Bastards"! Mission accomplished voor deze "Uncle Bard & The Dirty Bastards'. Ien, twie, drie en de million dollard question was, who the f*ck was Uncle Bard :-)

Het begint stilaan op een overdekte kroegentocht te lijken want ook nu moeten we voor het zingen de kerk uit om in de aanpalende zaal "Mark Sprex Private Peace Punk" te gaan beleven. "Mark Sprex" kennen we uiteraard als de frontman en bassist van "The Rumba Kings" en zagen we recent nog als onderdeel van het "Sonny West Trio" (concert report)

Een altijd bezige bij die niet kan stilzitten en dus staat hij hier op het podium met zijn solo-project "Mark Sprex Private Peace Punk". Een project dat hij eerder dit jaar kwam op te starten met als muze namen als Kurt Cobain, Keith Richards, Adam Ant en Jack White. Eerst daxht ik va, Mark Sprex un-plugged, eens iets anders...maar hij was in het gezelschap van de drummer en bassit van "The Surf Rats". Stevige set en de croupiers hadden meteen ook hun werk.

Rond 21.00h beginnen we stilaan met het afsluitende programma van deze "Rolmo's Roots Rock" en ook met de volgende formatie "Wild Deuces" krijgen we hier op het hoofdpodium een veelgevraagde band in actie. Sinds het ontstaan in 2015 zijn Bart C, Bart H, Pascal L en Stefni W niet meer weg te denken uit het circuit. Met aanstekelijke covers weten ze steeds weer een feestje te bouwen op het podium, en daar zijn ze zeer goed in.

Ik heb me steeds kunnen vinden in de rock 'n roll, rockabilly en rhythm 'n blues van deze "Wild Deuces" en dit sinds ik hun kwam te ontdekken op "Hookrock Indoor" in 2017. Nu lijkt het er meer op dat Stefni haar meug heeft gevonden in de rauwere rootsrock en rockabilly. Hun binnenkomer was "Baby Please Don't Go" en zo zitten we toch nog bij Big Joe Williams in 1935.

Toen Stefni onvervaard water begon in het publiek te kieperen dacht ik nog van, helaba, daar is punker Joe Buck nog voor uit de "Legendary Shack Shakers" gezet ;-). Een certitude is wel dat deze "Wild Deuces" een meer dan behoorlijke aanhang kent en dat de fans hier ook horen. Nummers als "Shucks" en "To Another Man" brengen het nodige animo teweeg en op "Train Kept on Rollin' kwamen de backing vocals van deze "Wild Deuces" dan volop in actie.

Voor de echte en enige rhythm 'n blues moesten we dan weer wachten op Etta's "Tough Lover" en Slim Harpo's "Shake Your Hips", en dat deden ze met de volledige achterban van deze band op het podium. Gelukkig maar 'cause too much rockabilly will kill you... In de wandelgangen van GC Tentakel kwam ik dan ook nog "Grasshopper Peter" tegen en aan Peter, Marc en Swa van Goezot nog dit, je kan geen betere "flyerman" bedenken ;-)

Rond 22.00h begint DJ BOULE aan zijn tour of 45's maar hebben we hier in deze tempel nog 2 acts te gaan. Met "Los Fabulous Frankies" komen we uiteraard uit bij DJ, muzikant, MC en zoveel meer "Franky", comedy Frankie Koen aka Johnny Trash, saxofonist Roel Jacobs van onze legendarische "Seatsniffers" maar ook bassist Clark Kenis, van de eerder al opgemerkte "Moonshine Reunion", alsook gitarist Johan Debrabander en Joris Govers (drums) maakten hun opwachting bij deze "Fun-a Billy Band" uit België en zo zijn we klaar voor een knotsgek feestje met hun "Hawaii Party Cruise Inn" hier in Zonhoven. Het was een tijdje stil rond deze formatie en dus mogen de liefhebbers van knotsgekke parodieën de Peter op hun blote knieën danken dat hij ze nog eens eenmalig naar het podium wist te halen.

Ooit rond de impact van het nieuwe "Millenium" brachten deze "Los Fabulous Frankies" zelfs een album uit met als titel "The Full Franky". Met deze knotsgekke formatie is het altijd wel een beetje koorddansen tussen het muzikale en het absurde ervan. Wij laten ons vanavond meeslepen door het laatste met als resultaat een 60 minuten durende glimlach, absurd of niet!

Met de opener "Mean Little Mama" konden we onze focus nog behouden maar van dan af werd het Monty Python à volonté. Het enige wat je kan doen is het allemaal meebeleven van de waanzinnige motortrip op "Motorcycle" tot Bruce Springsteen's versie op "I'm On Fire". Knotsgekke toestanden en daarmee vergaten we dat nummers als "Cotton Pickin", "Marie Marie" en The Frogman zijn "Ain't Got No Home" allemaal op dat legendarische album staan.

of we ook Johnny Cash wilden? Brute pech want die is overleden en die kwinkslagen horen helemaal bij deze "Los Fabulous Frankies". Hobbahobbahobba voor deze 6 Loco Gringo's. Met "Cocaine Blues", twiede kier, brachten deze Franies ook de vrouwelijke "Frankettes" in de spotlights die voor diegene die het wilde een shot Tequila kregen ingespoten met onvervalste waterpistolen. Ook op "Dance, Franky, Dance" ging de zaal total loss alsook op de "Limbo Rock" met sommige accident parcours als gevolg. Op een schlagerparty zouden we nu met z'n allen roepen van...alles geven, en dat deden ze dan ook met een waanzinnige Johnny Trash op "Speedy Gonzolez" en bij velen ging toen al het licht uit, behalve bij diegene die massaal deelnamen aan de outzwaai stroll.

Afsluiters van deze "Rolmo's Roots Rock IX" zijn de internationaal getinte "The Surf Rats", met in de bezetting een Brit, een Fransman en een Amerikaantje en zijn zeer gekend in het psychobilly circuit. Deze "Surf Rats" zijn altijd een progressieve band geweest met een origineel geluid, maar zijn nu groter, beter en sneller dan ooit. Hoewel de band hun psychobilly roots heeft behouden, zijn ze niet begonnen met het kopiëren van hun oude materiaal uit de jaren 80. Het nieuwe geluid past in het huidige psychobilly-genre en trekt ook publiek aan via rock-'n-roll-scènes.

Door het uitbrengen van hun album "Strange Things" in 2018 besloten ze ook meteen er een punt achter te zetten waardoor ze hier op deze "Rolmo's Roots Rock" de positie als headliner wel kwamen te verdienen tijdens hun afscheidstoer. "Plastic" en "Vampire Lover" zijn nog oudere nummers van deze 'The Surf Rats" maar met "The Deciever" brengen ze dan ook het nieuwere werk. Hun plaats in de psychobilly scène die hadden ze al lang verworven en dt bewijzen ze hier nog eens in Zonhoven. "It's The End" is de toepasselijke titel van het laatste nummer op hun "Strange Things" maar ook voor hun aantreden hier op deze meer dan geslaagde 9de editie van "Rolmo's Roots Rock"

Wie nog energie over heeft voor die laatse dans kan nu nog terecht bij "DJ Boule" tot de tent hier komt te sluiten. Wij verplaatsen onze vermoeide knoken richting huiswaarts met dank nog aan Peter Rolmo en zijn team van uitstekende medewerkers.

Oh brother where art thou...

First you spread your limbo feet, then you move to limbo beat
and let's do the limbo rock